Onderstaand artikel schreef ik op 5 februari 2014 voor de website hetlied.nl. 

Wim Hogenkamp (1947-1989)

De mallemolen  – Carry Tefsen
Tekst: Wim Hogenkamp / Muziek: Frank Affolter

Als je tegenwoordig de naam van Wim Hogenkamp op radio hoort heeft dat meestal te maken met het lied ‘De mallemolen’.  Hogenkamp was in jaren ’70 actief in allerlei kleine rollen in televisieseries o.a. ‘Sil de Strandjutter’, ‘Pastorale 1943’, ‘A bridge too far’ en ‘Q en Q’. Tussen de bedrijven door – als er even niks te spelen was op zo’n set  – ging hij liedteksten schrijven. Heddy Lester zocht liedteksten en zo kwam ze in contact met Wim. Op een gegeven moment had Wim een mooie tekst geschreven over ‘De mallemolen van het leven’. Frank Affolter, de broer van Heddy Lester had een mooie melodie gecomponeerd. Heddy wilde meedoen aan het songfestival en dus werd de tekst van Wim gepakt en de muziek van Frank. Deze twee afzonderlijke componenten (tekst en muziek) hadden niks met elkaar te maken, ze wisten niet eens van elkaars bestaan, maar met wat pas en meetwerk (een akkoordje erbij, een woordje eraf) was er een lied geboren. ‘De mallemolen’ werd een groot succes en won het nationale songfestival. In 2009 werd het lied nieuw leven ingeblazen door Carry Tefsen. In de serie ‘’t Vrije Schaep’ bracht ze in gedaante van Opoe Withof dit lied: heel breekbaar, zingend  als een schim in de nacht, maar o zo mooi.

Mijn zoon was terrorist – Wim Hogenkamp
Tekst: Wim Hogenkamp / Muziek: Rob Roeleveld

Mijn kennismaking met Wim Hogenkamp kwam door ‘Mijn zoon was terrorist’. Halverwege de jaren ’90 luisterde ik naar het radioprogramma ‘Andermans Veren’. Dit lied horende was ik meteen verkocht. Kick van der Veer kondigde het lied af en sprak over de veel te jong gestorven cabaretier. Hij noemde ook de lp ‘Punt uit’, waarop dit lied stond. Wim Hogenkamp, ik had nog nooit zijn naam gehoord, maar wat een ontdekking was deze man voor mij! Ik ging meteen vanuit Heerlen op onderzoek uit in Amsterdam en vond daar de lp met ‘Mijn zoon was terrorist’. Ik zag ook nog een tweede lp ‘Heel gewoon’, maar de tweedehands  lp’s waren prijzig en misschien stond er maar een goed nummer op, dus die liet ik maar even liggen in de schappen. Thuisgekomen ging ik meteen luisteren en alle nummers vond ik mooi. Een paar dagen later zat ik weer in de trein om snel die andere LP te kopen. Het lied ‘Mijn zoon was terrorist’ is misschien een enigszins gedateerd lied. Het gaat over terrorisme, zoals we dat in de jaren ’80 hadden (Actiegroep RaRa). Het heeft weinig te maken met het terrorisme zoals we dat nu kennen na de aanslagen op 11 september. Het blijft echter een krachtig lied, dat een mooi tijdsbeeld geeft. Het lied is na deze uitvoering op LP ook op het repertoire genomen door Liesbeth List  in haar theatershow ‘List nu’, door cabaretgroep de Middelbare Meiden in ‘Ze komen eraan’ en zelf zing ik het lied in het Limburgs en dan is de terrorist, alleen iets actueler ‘D’r activist’ geworden.

Moeder is wat suffig – Middelbare Meiden
Tekst: Wim Hogenkamp / Muziek: Rob Roeleveld

Nadat Wim Hogenkamp rond had getoerd met zijn solo-pragramma ‘Heel gewoon’ in Nederland. Zijn beide  lp’s had uitgebracht in Nederland en in Duitsland (‘Unbemerkt’, ‘Stinknormal’) ging hij werken in Amsterdam. Allereerst samen met Gerrie van der Klei in de confusical ‘De ballen’ die ze opvoerden in de Amsterdamsche Poort en in het Garden Hotel. Wim was iemand die niet van reizen hield en vaak scheen te zeggen: “Ik heb geen zin om de provincie in te gaan, ze moeten maar naar mij komen kijken in de grote stad”. Toen hij het theater ‘De Suikerhof’ te koop zag staan aan de Prinsengracht wist hij meteen wat hem te doen stond. Hij kocht het pand en maakte er het ‘Theaterrestaurant de Suikerhof’ van. Jonge talentvolle kleinkunstenaars konden hier zijn teksten brengen en tevens het publiek bedienen. Martijn Breebaart (begeleider Sara Kroos, Lenette van Dongen), André Breedland (schrijver musicals Ciske de Rat, Petticoat) begonnen hier hun theaterloopbaan. Uit het Suikerhofcabaret komt ook de cabaretgroep ‘Middelbare Meiden’ voort. Een groep bestaande uit de dames Hanny Kroeze en Annemarie Henselmans en hun mannelijke begeleiders Rob Roeleveld en Rob Hogenkamp (inderdaad de broer van). In hun programma ‘In de steigers’ brachten ze het lied ‘Moeder is wat suffig’. Een nog steeds actueel lied dat gaat over het ‘opbergen’ van oude van dagen. Het mooie aan deze versie van de Middelbare Meiden vind ik, de samenzang van de twee dames. Twee goed op elkaar aanvullende stemmen. Kenmerkend voor veel van de liedjes van Wim is, dat ze heel rap gaan. Luister maar naar het slot van dit lied, het is een ware ‘zungenbrecher’ op een mooie, beetje jazz-aandoende melodie van Rob Roeleveld.

Lach, want je bent geprogrammeerd – Paul de Leeuw
Tekst: Wim Hogenkamp / Muziek: Rob Roeleveld

Na zijn meest actieve jaren als uitvoerend artiest ging Wim met een Edison en een Louis Davidsprijs (voorloper van de Annie M.G. Schmidtprijs) op zak ook veel schrijven voor collega-artiesten. Zo schreef hij complete theatershows voor imitator Robert Paul, comédienne Ria Valk en de Belgische actrice Katrien Devos. In al zijn teksten of hij ze nu voor zichzelf schreef of voor iemand anders heeft hij altijd een eigen Hogenkamp signatuur. Deze stijl kenmerkt zich door vrij helder taalgebruik en door in de meeste gevallen te werken met tijdloze thema’s. Hierdoor worden zijn liedjes ook na zijn dood nog steeds gezongen door artiesten als de Amsterdamse zanger Jan Haver, Ronnie Tober en zelfs de Toppers zingen elk jaar in de Arena weer ‘De Mallemolen van het leven.’ In 2009, toen Wim 20 jaar dood was, bracht Paul de Leeuw als eerbetoon in zijn programma het lied ‘Lach, want je bent geprogrammeerd’. Een lied dat een levensverhaal bevat in 3 minuten. Wederom een jazzy melodielijn, waarop Paul als een hedendaagse crooner met in z’n rug het orkest van Cor Bakker vocaal kan uitpakken.

Mensen met kloten – Marc  Didden
Tekst: Wim Hogenkamp / Muziek: Rob Roeleveld

Sinds 2004 heb ik contact met de vroegere begeleider van Wim componist Rob Roeleveld, die voor mijn wekelijkse zanglessen oude liedjes van Wim op bladmuziek uitwerkte. Rob zei tegen mij ‘Je moet eens een keertje komen kijken naar onze voorstelling’. In 2005 ging ik naar de voorstelling ‘Ze komen eraan’ van de Middelbare Meiden in het Miranda Paviljoen in Amsterdam. Een geweldige cabaretshow met aan het eind van de voorstelling het lied ‘Mensen met kloten’.  Alles was goed aan de voorstelling, de liedjes, de conferences, de dialogen, maar ik werd helemaal geraakt door deze slotsong. In een paar zinnen werd hier eigenlijk samengevat waar het omdraaide in het leven, in de wereld en bij intermenseliijke contacten. Bovendien, zat er een humoristische pointe aan het eind van het lied. Toen ik het hoorde, wist ik echter niet dat het een lied van Wim was. Naderhand op het terras tijdens het naborrelen, hoorde ik van Hanny van de Middelbare Meiden: “maar dat is een lied uit de confusical ‘De ballen’ van Wim.” Ik zei meteen:  “dat lied zou ik willen zingen op de zangles,” waarop Rob Roeleveld riep: “Eigenlijk zoeken we iemand die het hele repertoire gaat zingen”. Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk ben ik het repertoire van Wim gaan zingen. Nu, 25 jaar na zijn overlijden is er de clip ‘Mensen met kloten, ode aan Wim Hogenkamp’ en probeer ik een kleine hommage te brengen aan deze grote kleinkunstenaar. Waarom? Omdat Wim Hogenkamp en zijn nalatenschap niet vergeten mogen worden.

Voor meer info informatie over Wim Hogenkamp kijk hier.